Ik had beloofd om elke week een blogpost te publiceren, maar de afgelopen weken heb ik me daar niet aan gehouden. En hoe komt dat? Had ik heen tijd om te bloggen? Wist ik niks om over te schrijven? Natuurlijk niet.
Lezers die ook wel eens een blog zijn begonnen, weten hoe verraderlijk moeilijk het is om zo’n ding consistent bij te houden. Bij mij is de grootste valkuil mijn perfectionisme, vooral wat betreft taal en teksten. Ik heb zat dingen om te vertellen, maar af en toe voel ik me ontoereikend om al die ervaringen, gedachten en filosofieën goed op te schrijven.
Voor elke miezerige blogpost die ik daadwerkelijk publiceer, schrijf ik ongeveer vijf draft blogposts. Die concepten staan dan vervolgens huilend te wachten op de volgende redigeer-ronde. Dat het daadwerkelijke redigeren dan vervolgens niet gebeurt, of (nog erger), aanleiding geeft tot NOG een ronde redigeren, is een zeer onverkwikkelijke zaak. Uiteindelijk leidt het tot een opeenstapeling van blogposts op mijn server die waarschijnlijk het daglicht nooit zullen zien.
Mijn perfectionisme komt voort uit esthetische overwegingen. Ik vind mooi taalgebruik heel belangrijk. Een roman met mooi proza is een van mijn favoriete dingen. Elke bladzijde is dan als een doos chocolaatjes waar ik oneindig lang van kan genieten. Het klinkt misschien overdreven, maar het is echt waar: ik kan verliefdheidsvlinders krijgen van poëtisch taalgebruik en zorgvuldig gecomponeerde zinnen.
Aan dit hartstochtelijk genieten van teksten zit ook een keerzijde. Lelijk taalgebruik en slecht geschreven teksten maken me sip. Tijdens het lezen van een lelijke tekst spoken er allerlei vragen in mijn hoofd. Had de auteur niet wat meer inlevingsvermogen kunnen gebruiken bij het opstellen van dit betoog? Heeft hij uberhaupt nagedacht over de structuur?Waarom spreekt zij alleen maar in cliche’s? Waarom gebruikt iemand steeds dezelfde saaie woorden?
Helaas ben ik voor mezelf net zo hard als voor andere mensen. Tijdens het schrijven is mijn rode ballpoint mijn beste vriend. Ik vind het supermoeilijk om teksten aan anderen te laten lezen, zeker als ik het gevoel hebt dat ze nog niet af zijn.
Tegelijkertijd weet ik dat als je een blog (of scriptie) aan het schrijven bent, je op een gegeven moment moet accepteren dat je eindproduct “goed genoeg” of “af genoeg” is. Als je eindeloos blijft bijschaven, komt ’t misschien wel nooit af. Het welbekende aforisme “Beter een imperfecte, geschreven scriptie dan een perfecte, ongeschreven scriptie” is ook van toepassing op blogposts. Misschien moet ik mijn eigen adviezen eens gaan opvolgen.
Is dit herkenbaar? Of heb je misschien tips voor een blogschrijver die het vaak de moed ontbreekt om op ‘publiceer’ te drukken? Ik hoor het graag in de comments.
Hoi lieve Judith,
Wat je schrijft is zeker herkenbaar een ik denk dat iedereen die van woorden, boeken en taal houdt begrijpt wat je bedoelt. Toch zijn die vijf drafts al zoveel meer en krijg je in ieder geval wat ‘op papier’ :). Ik denk dat die verschillende schrijfsels samen een post als resultaat hebben – soms heb je gewoon wat meer kladpapier nodig en soms rolt het zo allemaal uit je vingers. Je inspireert mij heel erg om nu echt (!) weer verder te gaan met mijn eigen blog en niet in ongepubliceerde drafts te blijven hangen. Ik geniet ervan je posts te lezen, keep on writing :D
Heel erg herkenbaar! Ik merk maar al te vaak dat zelfs een eenvoudige e-mail (of comment..) van drie of vier zinnen eindeloos herschreven kan worden, laat staan een artikel of scriptie.
Blogposts kan je eindeloos blijven bewerken, maar dat kan natuurlijk ook nog nadat ze gepubliceerd zijn. Als je er dan niet meer aan toe komt om ’t een vierde keer te herzien is versie drie in ieder geval gepubliceerd – al dan niet perfect. Het zou zonde zijn als al die mooie verhalen write-only blijven!